Życiu każdego z nas towarzyszą momenty smutku i radości. Bywają dni, kiedy pełni optymizmu i pewności siebie możemy góry przenosić, by za chwilę poczuć przygnębienie i wszechogarniający smutek, nie pozwalający cieszyć się codziennymi, małymi radościami. Takie stany przychodzą i odchodzą i jest to proces jak najbardziej naturalny. Jednak w przypadku, gdy zakłócenia nastroju są na tyle intensywne, że zaburzają normalne funkcjonowanie jednostki i utrudniają jej przystosowanie, możemy mówić o zaburzeniu cyklotymicznym.
„Młodsza siostra”
Cyklotymia, często nazywana „młodszą siostrą” choroby afektywnej dwubiegunowej, to zaburzenie polegające na naprzemiennym występowaniu u chorego okresów hipomanii i depresji. Zmiany nastroju pojawiają się bez wyraźnych przyczyn, a chory nie jest w stanie określić, co jest źródłem jego pobudzenia bądź silnej apatii. Schorzenie najczęściej uaktywnia się w okresie dorastania lub wczesnej dorosłości, a częstotliwość jego występowania u kobiet i mężczyzn jest podobna. Jak do tej pory nie udało się ustalić jednoznacznych przyczyn cyklotymii, jednak – jak w przypadku zaburzeń tego typu – mogą to być czynniki genetyczne bądź traumatyczne przeżycia chorego.
Jak objawia się zaburzenie cyklotymiczne?
W przebiegu cyklotymii najbardziej charakterystycznym symptomem jest doświadczanie przez pacjenta objawów z dwóch skrajnych względem siebie stanów. W przypadku hipomanii chory będzie wykazywał nadmierne pobudzenie i aktywność życiową. Zmniejszy się jego zapotrzebowanie na sen, a przypływ energii będzie utwierdzał w przekonaniu o posiadaniu wyjątkowych możliwości. Pacjent nie będzie przy tym mógł się skupić, skoncentrować myśli na jednej rzeczy. Po stanie hipomanii nadchodzi czas obniżonego nastroju, kiedy to chory jest smutny i płaczliwy, nieustannie towarzyszą mu myśli o własnej bezwartościowości i poczuciu winy. Pojawiają się przy tym zaburzenia snu, uczucie przewlekłego zmęczenia oraz niemożność odczuwania jakiejkolwiek przyjemności.
Warto wiedzieć
W przypadku zaburzeń cyklotymicznych istotnym kryterium zdiagnozowania choroby jest trwałość i regularność występujących nieprawidłowości w funkcjonowaniu chorego. Ponadto pacjent, u którego w okresie dłuższym niż dwa miesiące nie pojawią się objawy hipomanii czy obniżonego nastroju, również nie spełni kryteriów charakterystycznych dla cyklotymii. Zdiagnozowanie cyklotymii, tak jak w przypadku większości zaburzeń psychicznych, jest pierwszym krokiem do próby pomocy pacjentowi, u którego zmagania z zaburzeniami cyklotymicznymi utrudniają życie społeczne, pracę lub inne ważne aspekty jego życia codziennego.
