Pracoholizm inaczej określamy jako uzależnienie od pracy (ma ono charakter działania patologicznego). Jego przyczyną mogą być lęki albo zaniżona samoocena. W przypadku braku samorealizacji w pewnych dziedzinach życia (ojcostwo lub macierzyństwo, małżeństwo) istnieje zwiększone ryzyku wystąpienia owego zaburzenia.
Osoby cierpiące na pracoholizm odczuwają silną potrzebę – wręcz pewnego rodzaju przymus – wykonywania obowiązków związanych z pracą zawodową. Nie potrafią o nich przestać myśleć. Jeśli w danej chwili realizacja powierzonych osobie chorej zadań (np. w domu bądź podczas spotkania towarzyskiego) jest niemożliwa, to taka osoba odczuwa dyskomfort. Do objawów należy także zaburzenie dotychczasowej hierarchii wartości, czyli poświęcanie się w większym stopniu pracy niż życiu rodzinnemu i społecznemu lub swoim zainteresowaniom. Warto np. wiedzieć, że pracoholicy zawiązują tylko te znajomości, które mogą im się przydać do awansu zawodowego. Osoby cierpiące na to zaburzenie zaniedbują takie sfery życia, jak odpoczynek czy sen.
Termin „pracoholizm” został ukuty przez Wayne’a Oatesa, który porównał nałóg pracy do alkoholizmu. W przeciwieństwie jednak do alkoholizmu istnieje swego rodzaju społeczne przyzwolenie na pracoholizm, więcej nawet – współcześnie uważa się go za zjawisko pozytywne. W świecie, w którym tempo życia jest szybkie, osoby nadmiernie pochłonięte swoją pracą postrzega się jako te, które właściwie spełniają swoje obowiązki. W rzeczywistości jednak tryb życia pracoholików nie jest godny pozazdroszczenia. Żyją oni w ciągłym stresie, przez co mogą popaść w różnego rodzaju inne uzależnienia (np. od narkotyków).
Profesjonalny terapeuta jest w stanie wyleczyć pracoholika. Zastosowana musi zostać psychoterapia indywidualna, znakomite rezultaty przynosi też leczenie o charakterze poznawczo-behawioralnym. Osoba cierpiąca powinna jak najszybciej zgłosić się do specjalisty – jeszcze zanim uzależnienie spowoduje poważne szkody zdrowotne. Przeważnie jednak pracoholicy odsuwają od siebie myśl o konieczności podjęcia leczenia – zwykle to zaniepokojona rodzina przekonuje chorego do poddania się terapii. Dopiero jeżeli objawy się nasilą (przemęczenie, bezsenność), to osoba uzależniona od pracy zaczyna szukać pomocy.
W jaki sposób pracoholik może zostać wyleczony? Przede wszystkim musi starannie oddzielić sfery życia zawodowego i osobistego. Oznacza to, że podczas terapii (i po jej zakończeniu) nie może w żaden sposób zmieniać godzin swojej pracy. Ponadto powinien on na nowo określić hierarchię swoich celów.
