Adres: ul.Starowiślna 35/9, Kraków

Tel: 668 969 960 (pn-pt 10:30-18:30)

Na czym polega syndrom DDA?

Syndrom DDA, czyli wyjaśniając skrót – syndrom Dorosłych Dzieci Alkoholików, to powstały w okresie dzieciństwa, nabyty zespół specyficznych cech osobowościowych i zachowań, które wykształcają się u człowieka w następstwie tego, iż wychowywał się on w rodzinie dotkniętej problemem alkoholowym.

Ludzie z tym syndromem, pomimo pozorów normalnego funkcjonowania, cały czas pozostają psychologicznie zniewoleni swoją traumatyczną przeszłością. W efekcie, tacy ludzie patrzą i interpretują swoje teraźniejsze życie przez skrzywiony pryzmat tego, czego doświadczyli w dzieciństwie. Co istotne, większość z nich nawet nie jest świadoma faktu bycia tak zwanym DDA i postępuje według pewnego destrukcyjnego – zwłaszcza dla samego siebie – schematu, który wydaje się im być czymś normalnym. Syndrom DDA przejawia się najczęściej w takich objawach jak: trudności z okazywaniem i przyjmowaniem uczuć, perfekcjonizm, nadmierne poczucie odpowiedzialności za wszystko, podwyższony poziom niepokoju oraz lęku, postrzeganie świata w sposób czarno-biały, skłonność do izolowania się, prowadzenia samotniczego trybu życia, czy zaburzenia dotyczące mowy, odżywania i snu. Ludzie będący dorosłymi dziećmi alkoholików mają ponadto tendencję do „zgadywania” co jest w życiu właściwie i normalne, gdyż same nie są w stanie tego realnie ocenić. Bardzo charakterystyczną cechą dla DDA jest także daleko posunięty samokrytycyzm – człowiek potrafi być sam dla siebie wręcz bezlitosny, a także traktować swoje życie nader poważnie. Niejednokrotnie miewa problemy z doświadczaniem i przeżywaniem pozytywnych uczuć, takich jak na przykład radość, beztroska, wolność. Szczególnie jednak charakterystyczną cechą ludzi dotkniętych tym syndromem jest impulsywność, objawiająca się tym, że osoba „ślepo” poddaje się raz obranemu kierunkowi/sposobowi postępowania i nie bierze już pod uwagę innych możliwości, które mogłyby być lepszym rozwiązaniem niż to obecne. Takie skrajne zachowania często prowadzą do utraty poczucia kontroli i ogólnego chaosu wewnętrznego. Co więcej, osoba DDA poświęca potem bardzo dużo energii na to, aby „oczyścić” sytuację.

Ludzie z syndromem DDA pod powłoką dorosłych i odpowiedzialnych ludzi wciąż pozostają skrzywdzonymi dziećmi, które nigdy tak naprawdę nie wyszły ze swojej rodziny i poczucia toksycznej zależności. Chcąc na dłuższą metę prowadzić normalne i szczęśliwe życie, w leczeniu DDA pomaga terapia (najbardziej skuteczna okazuje się w tym przypadku terapia psychodynamiczna), podczas której wspólnie z terapeutą przepracuje urazy pozostałe z okresu dzieciństwa.